Ik ben zelfingenomen, arrogant en uit de hoogte genoemd. Ergens een compliment, want wanneer ik niet klaag, zeur en zeik - dan ben ik ziek. Ik word liever gewoon mezelf genoemd. Mijn ouders hadden vroeger een ton aan schulden, als er al geld was voor kleding kon ik alsnog niets kopen want zij hadden mijn maat niet als gevolg van morbide obesitas. Zes jaar in de schuldsanering. Nu heb ik wel geld en heeft iedere winkel mijn maat. Mag ik? Dat ik goed verdien, is uit pure trotsheid.
En, Wat is geld hebben? Heb ik geld? Ik voel me niet rijk, maar ik heb geld. Iedereen heeft geld, de een meer dan de ander. De één woont op een toplocatie in het centrum van Amsterdam waar de inkomsten al volledig aan opgaan, de ander neemt genoegen met een minder goed bereikbare locatie om nog geld over te houden voor funshopping.
Roken terwijl je een uitkering hebt is ook een luxepositie. Ook dan kun je luxe hebben. Iedereen kan luxe hebben. Daarnaast heb je materialisten en kapitalisten.
Maar - ik ben dus zelfingenomen, arrogant en uit de hoogte. 'Mensen die het minder hebben', dat is de uitleg dan. Laten we vooropstellen dat ik altijd mijn respect voor mensen zou behouden die het minder hebben voortkomend uit terugkijken op hoe mijn leven ooit was - ik had ook ooit minder. Of eerlijk gezegd, ik had helemaal niets. 'Het kan pijnlijk zijn wanneer ik zo makkelijk over geld praat'. Ik zou mijn geld niet eens kúnnen uitgeven op de manier die ik wil, veel te bang dat er vervolgens iemand het aan zijn of haar hart krijgt en je dat weer via-via moet terughoren. Ik hou dan liever mijn mond buitenshuis. Terwijl ik door al de extra belasting die ik betaal, een bijdrage lever aan de uitkeringen in Nederland.
Nee, je mag niet zeggen dat je iets exorbitant moois heb gekocht van tweehonderd euro waar je maandenlang naar hebt gezocht. Wanneer er vijftig euro korting over is gerekend, telt dan niet. Want tweehonderd euro is alsnog duur. Is ook zo, maar ik kijk niet naar prijzen. Als iets mooi is, koop ik het. Misschien heb ik wel gewoon een dure smaak. "Kijk, gekocht van vijf voor drie euro bij de Action", mag dan weer wel. Met trotsheid vertellen en de achterliggende gedachte dat het door kinderhandjes in Bangladesh is gemaakt waar jij van profiteert. Uniek is het niet, er zijn al zoveel mensen die een interieur hebben verzameld dankzij winkels als Action, So-Low en Big Bazar. Ik heb overigens ook wat spullen van die winkels.
'Dat ik er soms zwaar overdressed uitzie'. Maar, wanneer iemand in een trainingsbroek van de Primark loopt vanwege een minder budget, ben ik al gauw overdressed. Ik vind het prima hoor, iedereen leeft uiteindelijk conform zijn financiële positie. Je moet dragen waar je je fijn in voelt. Het levenspatroon verandert nu eenmaal afhankelijk van de financiële situatie. Dat is zo.
Iemand die zijn of haar handjes niet wil laten wapperen omdat diegene gemakkelijk een uitkering krijgt. Dan ben je uit de hoogte. Wanneer iemand niet inziet dat mensen met een hoger salaris, een bijdrage leveren aan uitkeringen. Dan ben je arrogant. Wanneer iemand liever had gezien dat hij of zij dat geld had in plaats van ik, dan ben je zelfingenomen. Maar, dat ben ik niet.
Het zijn slechts voorbeelden. Een samenvatting over bekritiserende mensen uit het verleden. De spreekwoordelijke, stereotyperende buurman - die stiekem door de luxaflex zien wat je aan het doen bent en je leven op zijn negatiefst bespreekt met de buurt. Oprechte mensen vertellen het dan aan je door, gelukkig maar. Je kent ze wel, de groep die leeft van afgunst en jaloezie richting anderen.
Enfin, zelfingenomen, arrogant en uit de hoogte. Het prikkelt mij, maar het raakt me zeker niet. Zulke mensen mogen zeker met mij ruilen, dan krijgen zij al mijn ellende er ook bij. Het mag, hoor. Maar, liever gewoon leven en laten leven. Het met een korreltje zout nemen. Voor lief nemen. Kijken naar de positieve kant in plaats van de negatieve kant. Iemand in zijn of haar waarde laten. En zo nog verder.