Nog een aantal dagen en dan staan de Kerstdagen weer voor de deur, gevolgd door de jaarwisseling. Voor velen een reden om te doen alsof de laatste dagen op aarde zijn aangebroken. Dat is vooral te merken in de supermarkt.
Eenmaal mijzelf door de menigte te hebben gewurmd om een kar te bemachtigen, waan in mij in een walhalla van eindeloze drukte. Nou ja, eerder hectiek. Van andere klanten hun gezicht valt af te lezen dat zij de tijd proberen in te lopen.
Andere klanten die het gevoel te hebben alsof het een opheffingsuitverkoop is en misschien wel niet alles meer op voorraad is. Terwijl, voor ik de supermarkt binnen ging nog een vrachtwagen bij het magazijn heb zien staan om te winkel te bevoorraden.
Duwen en trekken bij het schap met vlees, want men ‘moet en zal’ drie bakjes voor vijf euro aan gourmetvlees hebben. Het liefst keer drie.
Je weet wel, het met water opgespoten supermarktvlees waarbij je het biefstukje op de grillplaat ziet verdampen en er een taai, smakeloos lapje vlees over blijft. Ach, ieder zijn ding.
Klanten die een euro extra betalen voor een verpakking kaas, omdat de kaas conform het thema in een kerstboomvorm gesneden is.
Die ene dag paar jaar hoor je hen niet klagen dat ‘alles duurder geworden is’, ‘want kerst’.
Terwijl ik de klant aan kijk, beeld ik diegene in dat de persoon in kwestie de invulling voor beide dagen al in september heeft besproken en beide dagen in vol ornaat aan tafel zit.
Kleding dat alleen gebruikt wordt voor de Kerstdagen. Voor ik een gevoel van medelijden krijg, kijk ik snel de andere kant op.
Eenmaal bij de vriesafdeling is er slechts één deur die het vaakst wordt geopend. Er staat dan ook een rij. Vanwege, de Viennetta ijstaart- of schnitt. De welbekende kerst op de taart.
Voor wanneer je nog niet misselijk bent door het vreetfestijn, dat alsnog komt met een dessert.
Ik ben aanbeland bij de zelfscankassa. Naast mij staat een klant die geïrriteerd raakt ‘want controle’. Ach, diegene heeft vast de intentie gehad dat het geen zelfscankassa is, maar een snelscankassa. Een groot verschil.
Achter mij zijn de reguliere kassa’s. Ik hoor een klant vragen of zij nog kerstzegels kan krijgen voor de doos gratis boodschappen. De caissière antwoordt dat dat een actie is van een supermarkt.
In rap tempo heb ik mijn boodschappen gescand en geen controle gehad, bij de zelfscankassa. Eenmaal door het poortje gelopen ben ik onderweg naar de uitgang, waar ik eerst nog langs de servicebalie loop.
Diezelfde klant van de kerstzegels, koopt een oudejaarslot. ‘Is dit het winnende lot?’, grapt zij. Ja, grappig. Zij is vast niet de enige die het grapje maakt.
Voordat een mens lacht, zouden eerst de mondhoeken omhoog moeten gaan. En, dat wordt weer aangestuurd door de hersenen. Ik heb niets in mijn hersenen opgemerkt wat ook maar iéts van een spier- dan wel stuiptrekking, zou kunnen veroorzaken om haar grapje om een lach op mijn gezicht te krijgen.
Ik ben bijna bij de uitgang van de supermarkt.
Plots wordt ik wakker. Het bleek een droom te zijn. Ik moet lachen. Gelukkig laat ik de boodschappen altijd thuisbezorgen en ervaar ik geen overlast van de kersthectiek in het winkelcentrum.