[Column] Nog steeds geen donor

Gisteren heb ik ervaren als opnieuw een zwarte dag in Den Haag. Niet zo zeer dat Halbe Zijlstra ervoor koos om te genieten van zijn wachtgeld en na een halfjaar op een burgemeesterpostje te solliciteren maar, de omstreden donorwet werd aangenomen wat het mogelijk maakt om Nederlanders nu standaard donor te maken. Op de dag dat deze omstreden wet met een nipte minderheid werd aangenomen (bij wie kwam de trein nú dan weer niet op tijd?), kozen 24.500 Nederlanders er voor om zichzelf te registreren als niet-donor. 2800 Nederlanders registreerde zichzelf als donor en 5450 Nederlanders kozen er voor om van hun 'nee' een 'ja' te maken. Dat het aantal ja's in tegenstelling tot het aantal nee's zo enorm laag ligt vind ik een hoog aantal. Alsof 24.500 mensen zich verplicht voelden om de moeite te nemen om hun 'nee' te registreren want anders zijn zij standaard donor. Mensen moeten nu in actie komen om kenbaar te maken dat zij geen donor willen zijn. Daarentegen vind ik dit cijfer van 24.500 nee's een mooi getal: niet zo zeer dat ik om orgaandonatie ben maar om het feit dat mensen blijkbaar ook weten dat je jezelf kunt registreren als niet-donor. In campagnes wordt namelijk hoofdzakelijk gevraagd om je te registreren als donor. Gisteren werd ik benaderd door de NOS met de vraag of ik de donorwet zoals mijn antwoord op hen vorig jaar, nog steeds een achterlijke wet vind. Ja, was mijn antwoord - omdat Nederlanders nu per se in actie moeten komen -dus met werk worden opgezadeld- om iets kenbaar te maken wat zij niét willen. Een soort verplicht aanmelden bij het bel-me-niet-register omdat je anders bij alle marketingbureau's wordt aangemeld met je mobiele nummer. Ook werd mij gisteren -zoals vaker het geval is- gevraagd waarom ik mijzelf heb laten registreren als niet-donor. Simpelweg gun ik niet iedereen mijn nieren, hartklepje of longen na mijn dood. Ik wil weten wie mijn organen ontvangt. "Daar merk je na je dood toch niets van?", is vaak een tegenargument wat ik vervolgens hoor. Dat klopt, maar je merkt ook niet of je begraven of gecremeerd wordt en toch wordt die keuze na je dood gerespecteerd en uitgevoerd. Wanneer iemand uit mijn naaste omgeving ooit een donor nodig hebt, ben ik best bereid daar nog eens over na te denken. Dan weet ik immers voor wie ik het doe. Ik word vaak hypocriet en egoïstisch genoemd om mijn keuze. Ook een enkele keer bedreigd maar met bedreigingen heb ik ervaring. Een brede rug zorgt er voor dat al dit soort tegengeluiden mij doen blijven stralen. Kinderachtige tegengeluiden hoor ik maar ook al te vaak. Mensen die vinden dat ik ook maar geen organen toegewezen moet krijgen mocht ik die nodig hebben; ik heb er geen recht op volgens hen omdat ik zelf ook mijn organen niet wil doneren. Misschien vind ik dat nog wel het labielste tegengeluid die ik heb gehoord. Dus als ik geen rondje wil geven in het café heb ik ook geen recht om van andermans rondje mee te genieten? Of als ik een verjaardag van iemand oversla heeft diegene een geldige reden om ook maar niet naar mijn verjaardag te komen? Zo kan ik talloze andere vergelijkingen maken maar dan wordt dit eerder een boekwerk dan een column. Vooralsnog ben ik blij dat er überhaupt een donorregister is. Het kromme vind ik wel dat ik na 52 kilo afvallen wat overtollige huid (ook een orgaan) heb wat je dan weer niét kunt doneren. Hoeveel patiënten met brandwonden zou ik daarmee kunnen helpen? Helaas voor diegenen. Wanneer ik het laat weghalen verdwijnt de huid zo de vuilnisbak in. Het blijft een raar systeem. Heb jij je keuze al geregistreerd?