De energie is op. De tramadol is op. En de paracetamol was op. Alles is op: dit liedje van Samson en Gert draai ik nu maar even op de achtergrond terwijl ik dit schrijf.
Maandag heb ik nieuwe tramadol besteld, mijn voorraad was sinds gistermiddag op. De apotheek krijgt morgen pas nieuwe voorraad binnen waarna zij de medicatie komen bezorgen. Zal ik misschien hun complete voorraad hebben opgemaakt? En ja, bezorgen. De energie is helaas nihil te noemen. Ik kan even niets meer. Dit kán komen doordat ik nu weer begin met eten en drinken. Ik krijg onder andere weer meer suikers binnen.
Maar, acht minuten wandelen met Tino is al een opgave: wanneer ik rechtsomkeert maak om terug naar huis te gaan, kan ik eigenlijk al niet meer. Alhoewel ik altijd zo vrij ben om mijn auto pál voor de deur te zetten bij de apotheek, is dat nu zelfs een te grote opgave. Het gaat nu even niet.
In november runde ik Almere Nieuws en verrichtte daarnaast nog voor 36 uur aan andere activiteiten. Ook draaide ik een uitverkochte maar vooral stressvolle bingo. Zes uur slaap per nacht. Dat was mijn ritme, mijn leven. Of dat te zwaar is voor mij? Nee, totaal niet.
Mijn vriendinnetje Ebru Umar, wie kent haar niet, omschreef mij ooit in één van haar columns. Energie voor 1000. Ja, dat ben ik. Hóe Ebru mij omschrijft - ik zou het niet anders kunnen verwoorden (zie de afbeelding onder deze column).
Het mooie is, en dat hoor ik terug via de feedback van mijn lezers, is dat mijn schrijfstijl vlot leest. Diegenen die de inleiding van mijn nieuw te publiceren boek hebben gelezen, spraken er ook over met veel lof. Dit is dankzij Ebru: dankzij haar feedback ben ik nog sterker geworden in mijn schrijven.
Een soort ‘op les bij de beste columniste van Nederland’. Zij schreef en schrijft niet voor niets voor Theo van Gogh, GeenStijl, Powned, Metro, Libelle en al wat niet. Dankzij haar heb ik overigens ook mogen werken met een bloedverwant van Van Gogh. Erg bijzonder. Ik heb iets aangeraakt van Theo, een bloedverwant van Vincent. Ik heb aan de muur een één op één nagemaakte Sterrennacht hangen. Een peperdure investering, maar ik had het er voor over. Ook het wachten was het meer dan waard: het duurde zeven weken totdat deze werd afgeleverd vanuit Duitsland. Met de hand nagemaakt door vakkundigen en door diegenen die de rechten hebben om dat te mogen doen.
Wat ik met Vincent heb? Dat vertel ik later nog wel eens in een column.
Terug naar het begin van dit bericht: vriendinnetje Jescica heeft net nieuwe paracetamol gebracht om de tijd door te komen tot ik weer nieuwe tramadol heb. Net nieuwe ingenomen, de vorige paracetamol had ik voor het laatst vannacht rond 04.00 uur. Wel een vooruitgang om zo lang zonder medicatie te kunnen. Komende dinsdag heb ik weer een nieuw onderzoek in het ziekenhuis.
En oja. Jescica bracht appels mee, ook daar had ik zin in. Helaas kon ik deze niet afhappen met mijn nieuwe tanden dus was ik genoodzaakt deze in stukjes te snijden. Zo jammer weer. Ik ben liever lui dan moe. Vreemdgaan zal ik ook nooit doen, veel te lui voor.
Tot horens.
